Alberte Pagán

Tanyaradzwa

Tanyaradzwa

(2008, 186′)

Image versus Narraçom

Tanyaradzwa é um documental experimental independente. É um retrato a meio caminho entre um screen test de Andy Warhol e um busto parlante confessional. Trata da Vida, Opinions e Circunstância (em sentido orteguiano) da mulher retratada. Tres cuartas partes da metrage estám adicadas à sua circunstância. Só umha pequena parte se dedica à sua vida (17%) e opinions (9%). Mas corre-se o perigo de que o poder da PALAVRA convirta toda a película num testimónio global; esse é o desafio: como produzir images que sejam válidas por si mesmas, sem o apoio da palavra; como escapar à ditadura do discurso, é dizer, à narraçom. Esse é o objectivo da fixeza e a duraçom dos planos.

A duraçom como dimensiom concreta

A narraçom oral é a depositária do tempo ilusionista: umha vida inteira desenrola-se ante os nossos olhos em tam só umha hora. Mas esse é um prazer dirigido unicamente aos nossos ouvidos, nom aos nossos olhos. A narraçom oral está incrustada em longas tomas fixas, que continuam impassíveis mesmo quando a voz cessa, duvida, desaparece. Para contrarrestar este prazer ilusionista os longos planos baleiros enfrentam-se à opresiom da narraçom e ao mesmo tempo constituem a orige da narraçom. A cámara enquadra a mulher, em silêncio; o que pretendia ser um retrato mudo converte-se em narraçom quando a mulher começa a falar. Mas ela nom poderia empezar a falar sem a fixeza do quadro, sem a duraçom. O tempo ilusionista nom seria possível sem a materialidade da duraçom.

A audiência observa, a audiência é observada

Entanto as cenas nom narrativas ponhem a prova a paciência e o interesse do público, a vea narrativa da película, como umha sorte de prazer visual (auditivo) que serve de compensaçom, avanza climatericamente desde a opinión aos segredos mais persoais e íntimos, até acadar um ponto culminante nom diferente do de um espectáculo de nudismo. Mas quem fica espida, a protagonista ou a audiência? A película nom trata sobre a sua protagonista: trata sobre o público, cujas reacçons ante o que vem na pantalha podem desvelar ou seus eus verdadeiros, os seus prejuíços sobre a “mulher”, “África”, o “exótico”. Observamos a Tanyaradzwa na pantalha sem decatarmo-nos de que na realidade somos NÓS os que estamos a ser observados por ela. Ao igual que Peeping Tom só pode começar quando o protagonista abre os olhos, Tanyaradzwa só pode finalizar quando Tanyaradzwa pecha os seus: Vemos a Tanyaradzwa que nos está vendo; ela pecha os olhos, a película remata.

Tanyaradzwa é a anti-Le Mystère Koumiko, a trivial película de Chris Marker.

Image versus Narration

Tanyaradzwa is an independent experimental documentary. It is a portrait midway between an Andy Warhol screen test and a talking heads confession. It’s about the Life, Opinions and Circumstance (in an Orteguian sense) of the woman portrayed. Three fourths of the footage is devoted to her circumstance. Only a small part of it is devoted to her life (17%) and opinions (9%). But the power of the WORD will make it look as a full-scale testimony: that is the challenge of the film, how to produce images which are valid by themselves, without the support of the word; how to escape from the dictatorship of speech, i.e. from narration. The stillness and duration of the shots are aimed at that.

Duration as a concrete dimension

The oral narration is the receiver of illusionist time: a whole life-span is being unrolled in front of us in just one hour. But that’s a pleasure only aimed at our ears, not at our eyes. The oral narration is embedded in long fix takes, which continue unrelentingly even when the voice stops, hesitates, disappears. To counterbalance this illusionist pleasure, the long empty shots fight the oppression of narration AND at the same time are the source of narration. The camera frames the woman, in silence; what was intended as a silent portrait becomes narration when the woman starts talking. But she wouldn’t start talking without the fixity of the frame, without the duration. Illusionist time would not be possible without the concreteness of duration.

The audience watches, the audience is being watched

While the non-narrative scenes try the patience and interest of the public, the narrative stream of the film, as a sort of visual (auditive) pleasure compensation, build up from opinion to the most personal and intimate secrets, to a climax not different to a strip-tease’s. But who’s getting stripped, the protagonist or the audience? The film is not about its protagonist: it’s about the public, whose reactions to what they see on the screen may lay bare their real selves, their misconceptions about “woman”, about “Africa” and “exoticism”. We watch Tanyaradzwa on the screen without realizing that it is actually US who are being watched by her. As Peeping Tom can only start when the protagonist opens his eyes, Tanyaradzwa can only end when Tanyaradzwa closes hers: We watch Tanyaradzwa watching us; she closes her eyes, the film ends.

Tanyaradzwa is the anti-Le Mystère Koumiko, Chris Marker’s trivial film.

Imagen versus Narración

Tanyaradzwa es un documental experimental independiente. Es un retrato a medio camino entre un screen test de Andy Warhol y un busto parlante confesional. Trata de la Vida, Opiniones y Circunstancia (en sentido orteguiano) de la mujer retratada. Tres cuartas partes del metraje están dedicadas a su circunstancia. Sólo una pequeña parte se dedica a su vida (17%) y opiniones (9%). Pero se corre el peligro de que el poder de la PALABRA convierta toda la película en un testimonio global; ese es el desafío: cómo producir imágenes que sean válidas por sí mismas, sin el apoyo de la palabra; cómo escapar a la dictadura del discurso, es decir, a la narración. Ése es el objetivo de la fijeza y la duración de los planos.

La duración como dimensión concreta

La narración oral es la depositaria del tiempo ilusionista: una vida entera se desarrolla ante nuestros ojos en tan sólo una hora. Pero ése es un placer dirigido únicamente a nuestros oídos, no a nuestros ojos. La narración oral está incrustada en largas tomas fijas, que continúan impasibles incluso cuando la voz cesa, duda, desaparece. Para contrarrestar este placer ilusionista los largos planos vacíos se enfrentan a la opresión de la narración y al mismo tiempo constituyen el origen de la narración. La cámara encuadra a la mujer, en silencio; lo que pretendía ser un retrato mudo se convierte en narración cuando la mujer comienza a hablar. Pero ella no podría empezar a hablar sin la fijeza del cuadro, sin la duración. El tiempo ilusionista no sería posible sin la materialidad de la duración.

La audiencia observa, la audiencia es observada

Mientras las escenas no narrativas ponen a prueba la paciencia y el interés del público, la vena narrativa de la película, como una suerte de placer visual (auditivo) que sirve de compensación, avanza climatéricamente desde la opinión a los secretos más personales e íntimos, hasta alcanzar un punto culminante no diferente del de un espectáculo de desnudismo. ¿Pero quién queda desnuda, la protagonista o la audiencia? La película no es sobre su protagonista: es sobre el público, cuyas reacciones ante lo que ven en la pantalla pueden dejar al desnudo sus yos verdaderos, sus prejuicios sobre la “mujer”, “África”, lo “exótico”. Observamos a Tanyaradzwa en la pantalla sin darnos cuenta de que en realidad somos NOSOTROS los que estamos siendo observados por ella. Al igual que Peeping Tom sólo puede comenzar cuando el protagonista abre los ojos, Tanyaradzwa sólo puede finalizar cuando Tanyaradzwa cierra los suyos: Vemos a Tanyaradzwa que nos está mirando; ella cierra los ojos, la película acaba.

Tanyaradzwa es la anti-Le Mystère Koumiko, la trivial película de Chris Marker.















Créditos
TÍTULO: Tanyaradzwa
AUTORES: Alberte Pagán, Tanyaradzwa
ANO: 2007-2009
PAÍS: Galiza
FORMATO DE RODAGE: MiniDV (4:3)
FORMATO DE PROJEÇOM: Dobre pantalha, dobre projector
SOM: Estéreo
COR: Si
RODAGE: Zimbabwe (Março 2007)
DIÁLOGOS: Inglês, shona, galego
LEGENDAS: Inglês, espanhol, galego
DURAÇOM: 186 minutos (versom a dobre pantalha); 346 minutos (versom monopantalha)
















Criado com WordPress | Compartir nom é delito